Disgust

Brzydzę się sobą. Nienawidzę swojego ciała. Z chęcią je oddam i nawet dopłacę. Nie mogę przeglądać się w lustrze. Jestem obrzydliwy. Nawet nie brzydki. Obrzydliwy. Nadmiernie wypadające włosy. Wystające kości w łokciach. Wystające żebra. Widoczne żyły. Krzywe, kościste palce. Ogólnie ciało szkieleta. Okropne przebarwienia i krostki na klatce piersiowej. Zapadnięty mostek. Nadmiar pieprzyków. "Pajączki" na nogach. Kręgosłup w kształcie litery S. Lekki garb. Odstający tyłek. Nie ładne paznokcie. Blada skóra. O twarzy mówić nie muszę, bo każdy widział. Ale te dwie górki na przerośniętym czole i przechodzące przez nie żyły lub "drzewo" jak parę osób woli to nazywać. Długi nos. Policzki zbyt podniesione do góry. W ogóle kości policzkowe są dziwne. Za duże usta. Uszy trochę odstają. Włosy dziwnie się układają i są poniszczone. Wystający podbródek z dołeczkiem. Oczywiście nie zapomniałem o bardzo niskim wzroście jak na chłopaka. Nie pogardził bym też troszkę większym penisem, ale to akurat nie jest moje największe ze zmartwień. Ha! Największe... W każdym razie nie narzekam na to. Ale wiecie, natura mogła by dać coś więcej od siebie. W mojej szafie na pewno zagoszczą długe rękawy. Pod warstwami ubrań jestem.. Hmmm... Znośny? Coś w tym sensie. Tyle, że wyglądam jak mały chłopiec, kiedy mam 18 lat i może powinienem wyglądać ciut dojrzalej. Ważne, że nikt nie widzi jak wyglądam w całości. I tak powinno zostać. Może ktoś pomysli, że przesadzam. Nic bardziej mylnego. I tak opisałem to delikatnie, bo w rzeczywistości jest o wiele gorzej. Człowiek widzi się 5 razy przystojniejszym niż jest naprawdę, czyż nie?